Faktury wewnętrzne wykorzystywane są tylko w pewnych sytuacjach. Czynności podlegające dokumentowaniu przez taki dokument to: opodatkowane nieodpłatne dostarczanie towarów i świadczenie usług, wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów, import usług, dostawa towarów, dla której podatnikiem jest nabywca oraz zwroty kwot dopłat, które powiększyły obrót podatników na podstawie art. 29 ust. 1. W przypadku faktur wewnętrznych można je wystawiać zbiorczo, np. raz na miesiąc lub kwartał. Zbiorcze faktury wewnętrzne powinny być wystawiane najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, którego dotyczą lub w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po zakończonym okresie rozliczeniowym, którego dotyczy faktura.
Faktura wewnętrzna różni się kilkoma elementami od faktury klasycznego dokumentu. Trzeba pamiętać, aby w tytule znalazł się napis „faktura wewnętrzna”, a dla celów porządkowych warto ująć w podtytule, jaką czynność dokumentuje. Można pominąć wpisywanie danych nabywcy oraz kwoty należnej za wykonanie czynności, gdy brakuje konkretnego nabywcy towaru lub usługi. Jest dopuszczalne też pominięcie numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta, gdy faktura dokumentuje dostawy towarów, dla których podatnikiem jest nabywca, wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów oraz import usług. Przepisy nie wskazują jednoznacznie, czy na fakturze wewnętrznej podatnik powinien widnieć jako sprzedawca czy nabywca. Dopuszczalne jest również użycie innych nazw.
Powyżej wymienione dane nie są aż tak istotne z tego powodu, że faktura wewnętrzna nie jest w praktyce podstawowym dokumentem, na podstawie którego rozliczana jest sprzedaż. Na tym dowodzie podatnik przede wszystkim dokonuje przeliczeń z waluty obcej na polską oraz opodatkowuje transakcję podatkiem VAT.
Warto pamiętać, że od 1 stycznia 2014 r. faktury wewnętrzne zostaną całkowicie wycofane z użytku.
Zobacz też:
obliczanie pensji netto
