Kodeks Pracy jest podstawowym źródłem prawa pracy obowiązującego w naszym kraju. Akt ten pochodzi z dnia 26.06.1974r. (wszedł w życie 1 stycznia 1975r.). Kodeks Pracy określa w głównej mierze stosunek pracy, który zachodzi pomiędzy pracodawcą a zatrudnionym (powstanie, ciągłość i jego ustanie), ale też:

• Określa dziedzinę i tryb tworzenia innych praw w zakresie prawa pracy,
• Rozstrzyga o trybie korzystania z k.c., jak też stosowania k.p. poza jego prawidłowym zakresem,
• Ustanawia zasadnicze instytucje prawa,
• Charakteryzuje prawa a także obowiązki pracodawców i pracowników, tryb pracy, wypoczynek, ochronę pracy, bezpieczeństwo i higienę pracy, rozwiązuje spory ze stosunku pracy,
• Kształtuje fundamentalne normy prawa


Kodeks Pracy był wielokrotnie modyfikowany, mimo to i tak niektóre zagadnienia związane ze świadczeniem pracy możemy znaleźć w innych akrach prawnych. Są wśród nich:

• Ustawa o organizacjach pracodawców (Dz.U.91.55.235),
• Ustawa o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (Dz.U.02.112.980),
• Ustawa o związkach zawodowych (Dz.U.01.79.854 ze zm.)


Prócz Kodeksu Pracy, źródłami prawa pracy w Polsce są:

• Rozporządzenia,
• Zarządzenia,
• Układy zbiorowe (regulaminy, statuty) wiązane pomiędzy zatrudniającymi a związkami zawodowymi


Do zasadniczych praw, jakie daje nam k.p. należy między innymi, prawo do posiadania dobrowolnie wytypowanie pracy, w której zatrudniony będzie miał zapewnione bezpieczeństwo i higienę, a także w której nie będzie czuł się wyszydzany oraz poniżany. W myśl prawa, zatrudniony powinien otrzymywać uczciwe honorarium za swą pracę a także móc korzystać z prawa do wypoczynku.

W kodeksie zapisane jest także, że wszelkie umowy, regulaminy i statuty, które tworzone są w trakcie trwania stosunku pracy, nie mogą być mniej korzystne dla zatrudnionego, aniżeli te zapisane w Kodeksie Pracy.

Mini słownik

Pracodawca – osoba prawna, fizyczna lub instytucja organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która przyjmuje do pracy pracowników, wypełniając tym samym określone warunki społeczne i prawne

Pracownik – osoba fizyczna przyjęta do pracy na umowę o pracę, świadcząca wcześniej opisane zadania związane z miejscem pracy, na jakim się znajduje

Stosunek pracy – swoista więź prawna, jaka tworzy się między zatrudniającym a zatrudnionym po wcześniejszym ustaleniu jej zasad

Zatrudnienie – fakt posiadania pracy przez pracownika lub w odwrotnej sytuacji, fakt przyjęcia do pracy pracownika

Umowa o pracę – specyficzny typ kontraktu pomiędzy zatrudnionym a zatrudniającym, na zasadzie którego zatrudniony obowiązuje się wykonywać opisany typ pracy na rzecz zatrudniającego, a pracodawca płaci mu za to wynagrodzenie

Umowa zlecenie – rodzaj kontraktu, na zasadzie którego osoba fizyczna zgadza się odpłatnie lub nieodpłatnie świadczyć pewną czynność prawną

Umowa o dzieło – typ umowy, na mocy której osoba fizyczna obowiązuje się do wykonania opisanego w umowie „dzieła”, za które dostanie wynagrodzenie od zamawiającego